باید پیش از همه خردها را تکان داد تا نیک و بد شناسد و به ستوده خویی ارج گزارند و خواهان آن باشند، سپس بر آن همه گفته های پراکنده و بدآموزیهای فراوان که دلها را فراگرفته چاره جست و دلها را از آن پیراست. پس از اینهاست که میتوان گفتگو از ستوده خویی کرد، وگرنه با سستی که خردها راست و با پریشانگوییهایی که دلها را فراگرفته، از شمردن خویهای نیک و بد چه بهره میتوان برداشت؟